کرونا به‌عنوان یک ویروس مسری در جهان پهنه گستراند. راه‌حل این بیماری نه درمان بلکه تکیه‌بر قرنطینگی خانگی است. با تأکید بر قرنطینگی وزارت بهداشت خشونت خانگی را مطرح و از افراد درخواست کرد در صورت ملاحظه خشونت خانگی با تلفن‌های اورژانس تماس بگیرند. اطلاعات حاکی از آن است که به گفته مدیرکل بهزیستی برخی از استان‌ها تعداد تماس‌های مربوط به خشونت خانگی در دوران قرنطینه ۷ برابر بیشتر از قبل بوده است.
نوشتار حاضر به دنبال آن است چرایی افزایش خشونت خانگی در دوران قرنطینگی ناشی از بیماری را تبیین کند به این جهت ابتدا به‌مرور خشونت و روند بازتولید آن پرداخته سپس به تبیین‌هایی دراین‌ارتباط اشاره خواهد شد.
بسیاری معتقدند خانه و خانواده حریم خصوصی آنان است خشونت نیز در این حریم رخ می‌دهد به همین دلیل خشونت را امری خصوصی و یک اختیار تلقی میکنند. اگرچه این نگرش سال‌ها از یک‌جهت باعث عادی‌سازی خشونت به‌عنوان بخشی از ارتباط خانوادگی شد از جهت دیگر در تفکر زنان و مردان این حق به مردان داده شد که کتک یا عملی که از نگاه تحلیلگران یک خشونت تلقی میشود به‌واسطه جنسیت و مرد بودن حق آنان و یک رفتار طبیعی مختص مردان نگریسته شود. اما ازآنجایی‌که زن تنها در ارتباط با نقش همسری تعریف نمی‌شود اثرات خشونت برزنان درنهایت به خانواده و سپس جامعه سرایت می‌کند بنابراین این مسئله باری بر دوش جامعه خواهد بود و یک مسئله اجتماعی تلقی میشود.
الگوی ارتباطی نابرابر در محیط خانواده (گفتمان پدرسالارانه)
خشونت در محیط خانواده ممکن است متوجه مردان نیز باشد اما ازآنجاکه گفتمان مردانه تسلط بیشتری دارد امکان بروز خشم از سوی مردان بیش از زنان است. آنچه در طول تاریخ بازتولید کننده خشونت مردان علیه زنان بوده ویژگی‌های طبیعی و زیستی مردانه است. این گفتمان مسلط به دلیل اشترک بین نسل‌های مذکر در طول تاریخ بازتولید شده و مهم‌ترین عامل در تداوم خشونت است. به نظر می‌رسد کرونا توانسته است ماهیت روابط نابرابر و از بالا به پایین در محیط خانوادگی را به شکلی عریان کند که به‌عنوان مسئله جدی خانواده توجهات را جلب کند تلاش نهادهای رسمی برای آگاهی از این اتفاق دالی بر این ادعا است.
یادگیری اجتماعی
منظور از یادگیری اجتماعی آموزش ارزش‌های جنسیتی و الگوهای رفتاری مردانه و زنانه در بین افراد است یادگیری به صورتی است که از مردان اغلب رفتارهای خشن انتظار می‌رود و اغلب الگوی رفتار منعطف را مختص زنان می‌داند. در جوامع سنتی که مرد محورند رفتار خشن دارای ارزش است و در بسیاری مواقع نشانه مردانگی و وجهه افتخارآمیزی دارد. این اتفاق باعث شد مردان کنترل بر رفتار زنان را نشانه اقتدار و دال بر مدیریت و قدرت خود بدانند (آبرو و ناموس نمودی از کنترل مردان بر رفتار زنان است).