در سنت مملکت‌داری ایران، جامعه به‌عنوان «رمه» یا بعدها «امت» را در مقام استعاری، کلّیتی چون چارچوب بدن انسان در نظر می‌گرفتند. از اعضای بدن، سر به مثابه‌ی جایگاه فکر و مغز، مهم‌تر از همه تلقی می‌شد؛ جایی‌که سرنوشت کلیّت اعضاء در آن تعیین می‌شود و سلامت‌اش با سلامت کلّ بدن برابر است!
دور از واقع…
ادامه نوشته 
نویسنده
10 نوشته 0 دیدگاه
مقاومت فانتزی! (در نقدِ خلاقیت‌کُشیِ دوران ابتدایی)
سیستم آموزشی ایران در یک فرآیند یکپارچه‌ساز، تخیل کودکان را می‌کُشد و میل‌اش به همسانی را رفته‌رفته، در میل کودک به…
آسیب، جزئی از زندگی همه‌ی ماست. تا قرن بیستم، اغلب انسان‌ها زندگی را به‌صورت یک جهنم‌دره تجربه می‌کردند؛ هرچند به‌مرور، احساس فزاینده‌ی عدالت اجتماعی، ضرب آسیب اجتناب‌ناپذیر را گرفت؛ اما همچنان نمره‌های نومیدکننده‌ای به واقعیت می‌دهیم چرا که هنوز در میان شکاف‌های دنیای مدرن، صدای بمب، بوی باروت و…
ادامه نوشته دست واماندهی محتوا در فرمی معیوب!
درک جامعه به‌عنوان یک کُل با تمام ابعاد، مناسبات و دلالتهای آن، موضوع مشترک اغلب علوم انسانی است. در سنت…
مرثیهای بر لاغراندامیِ یک ترکیب؛ “آموزش و پرورش”
تاريخ آموزش و پرورش در ايران، تاريخ پرفراز و نشيبِ عرقريزانی بوده است؛ آموزشی مختص مردان و با قرائتی ايدئولوگ از…
با نگاهی به رمانِ «روزگار دوزخی آقای ایاز» اثرِ «رضا براهنی»
ادامه نوشته “ما”، آن لغت تنها ( در نقد “مردمِ” زبانِ سیاستمداران )
“سیاست و سرنوشت” عنوان کتابی از “اندرو گمبل” به فارسیِ خشایار دیهیمیست که بیراه نیست اگر نام آن را سرفصل سالهای…
در کمپین فرزندت کجاست؟ چطور دست مِهر ایدئولوژی روی سر مسؤولین نشست؟
ادامه نوشته