خبر باور نکردنی مرگ دکتر قانعی راد را شنیدم . خبری ناگوار در لحظات گوارای عیدفطر. اخرین بار ده روز پیش در جلسه جذب دانشجویان دکتری در کنارشان بودم. مثل همیشه با انگیزه و مشتاق به جامعه شناسی بنظر می رسید، چنانچه از لحظات بودن در کنارش درس می آموختم.
قانعی راد براستی جامعه شناسی بود که جامعه شناسانه می زیست، نه تنها به جامعه شناسی باور داشت، بلکه خود را مدافع جامعه شناسی می دانست. او همیشه نسبت به جریانات جدیدی که از جامعه شناسی عبور می کردند با تردید می نگریست.
قانعی راد جامعه شناسی بود که به مسایل خرد و پیش پاافتاده جامعه ایران علاقمند بود، در عین حال سعی می کرد همه این جزئیات را در بستر کلانتری تحلیل کند
من همواره کارهای او را دنبال می کردم، نظریات جامعه شناسی را گونه ای فهم کرده بود که بتواند در رویدادهای اجتماعی بکار بندد، با روشهای تحقیق به خوبی آشنا بود، با ابهت و اطمینان تدریس می کرد، در مسایل روز همیشه ورود می کرد، جامعه شناسی را از دپارتمانهای بی خاصیت دانشکده ای خارج کرد و به مطبوعات وارد می کرد، انجمن جامعه شناسی را ابهتی بی نظیر بخشید، دفاتر استانی انجمن را رونق داد، مرد گفت و گو بود، و معتقد بود که در هرصورت امید را نباید از دست داد و امید خود را تا لحظه مرگ از دست نداد تا وقتی که مرگ امیدوارانه او را در آغوش کشید.
برای من درک مرگ بزرگی چون او دشوار است. خدایش رحمت کند. امید دارم مرگ او هم بتواند زمینه دلبستگی عاطفی ما جامعه شناسان را تقویت کند
