ختنه زنان شامل تمام اقداماتی است که منجر به بریدن بخش یا تمام قسمت های خارجی دستگاه تناسلی زنان شده و یا به عبارت دیگر، وارد آوردن هر گونه آسیب به دلایل غیر پزشکی به این ناحیه است. ختنه، مصداق بارز خشونت علیه زنان بویژه کودکان و دختران می باشد که در مناطق مختلف دنیا این معضل اجتماعی وجود دارد.
در ایران نیز ختنه دختران پدیده ای غیر معمول نیست اما از سوی دولت، وزارتخانه‌ها و سازمان های مرتبط نادیده گرفته می‌شود. هدف این پژوهش بررسی جامع ختنه زنان در ایران بود که برای اولین بار در ایران در بازه زمانی 1384 الی 1394 انجام شد. روش این پژوهش توصیفی –پیمایشی ومیدانی در سطح کلان بود همچنین ابزار و تکنیک های تحقیق پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده مشارکتی بود.
نتایج تحقیق بیان می دارد که ختنه زنان در میان اهل تسنن، شاخه شافعی مذهب در بخش هایی از استان‌های هرمزگان، کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی از دیرباز رایج بوده و خوشبختانه در سالهای اخیر رو به کاهش نهاده است. یافته‌های تحقیق حاکی از آن است که مهم‌ترین دلایل ختنه زنان در این مناطق شامل توجیهات مذهبی و شرعی، عدم آگاهی، تحصیلات پایین و بی سوادی، فقر، فرهنگ مردسالارانه و باورهایی در مورد پاکدامنی، بهداشت و زیبایی بوده است.
همچنین راهکارهایی به منظور پیشگیری و مقابله با ختنه زنان پیشنهاد شده است که عبارتند از: پذیرش موجودیت ختنه و موضوعیت آن از سوی دولت و وزارتخانه ها مرتبط، انجام اقدامات حقوقی و الزام آور در جهت پیشگیری و مبارزه با آن از سویدولت و بسترسازی فرهنگی، ورود این الزامات در حوزه قضایی، بهداشتی و آموزشی، اختصاص خدمات بهداشتی ملی و خدمات اجتماعی بویژه در مناطق مذکور که اعتماد بین دولت و مردم شکل بگیرد. حمایت روحانیون و منتفذان دینی از مبارزه با ختنه دختران و صدور فتواهای شرعی مبنی بر غیر شرعی بودن و مضربودن ختنه دختران و زنان، برنامه ریزی کاربردی برای استفاده از رسانه ها در حوزه مقابله با ختنه زنان وافزایش آگاهی های بهداشتی و روانشناختی، تقویت سازمان‌های مردم‌نهاد و غیردولتی به منظور بسترسازی فرهنگی و آگاهی بخشی در حوزه ختنه دختران.