صاحب‌نظران علوم اجتماعی چهار مؤلفه را برای آنكه موضوعی به یك اجتماعی تبدیل شود، مطرح می كنند : اول آنكه زمانی می توانیم از « مسئله » استفاده كنیم كه نشان دهیم، چیزی اشتباه است و « مسئله اجتماعی » اصطلاح ناهنجار و مشكلی را به وجود آورده است . دوم آنكه آن مسئله، مسئله ای شایع و گسترده باشد، یعنی به افراد بسیار یا قابل توجهی آسیب بزند و صرفاً مشكل افرادی معدود نباشد. سوم آنكه مسئله اجتماعی از نوع مسائلی است كه می توان آن را تغییر داد و چهارم آنكه افراد زیادی به فكر اقدام برای تغییر آن هستند و راه حل هایی در این رابطه ارائه می دهند.
اما شیوع و گستردگی فاجعه خاموش قتل‌های ناموسی نه تنها از طریق فعالان حقوق زنان و نیز فعالان حقوق بشر و روزنامه نگاران به كرات تذكر داده شده، بلكه از طرف برخی مسئولان قضایی و انتظامی نیز بدان اذعان شده و یا در موردش در برخی روزنامه های سراسری یا محلی بحث شده و موضوعی قابل تغییر تلقی گردیده است.
این مسئله اجتماعی از نوع آسیب های اجتماعی است كه با برنامه ریزی های دقیق علمی و پایبندی به آن برنامه ها می توان آن را تغییر داد و یا حداقل می توان تا حدودی آن را مهار كرد.
این آسیب اجتماعی باید تغییر كند، زیرا یك جنایت عریان و ضدانسانی است. قتل هیچ فردی بر اساس حدس و گمان و سوءظن در هیچ جامعه و هیچ فرهنگ و هیچ كتاب قانونی پذیرفته نیست، مگر نادر جوامعی كه دچار واپسماندگی فرهنگی شده اند.
در تحقیق میدانی این نوشتار بیشتر درباره مناطق قومی و طایفگی بحث شده، اما این به آن معنا نیست كه در كلان شهرها و یا غیر خرده فرهنگ‌های مورد بحث، قتل ناموسی وجود ندارد. تنها گستردگی و شیوع این مسئله در برخی مناطق قومی و طایفگی مرا بر آن داشت كه به بررسی قتل های ناموسی در آن مناطق بپردازم.
این كتاب حاصل سفر به استان های مختلف، گفت وگو با افراد صاحبنظر برخی استان ها، مطالعه نظری و گفت وگو با كارشناسان، جامعه شناسان، روانشناسان، قرآن پژوه و كارشناسان فقه و حقوق است و نیز نگاهی اجمالی به كشورهایی كه قتل های ناموسی در آن جوامع نیز به عنوان یك مسئله اجتماعی مطرح است.
عنوان: فاجعه خاموش (روایت قتل‌های ناموسی در ایران)
نوشته‌ی: پروین بختیارنژاد
نشر اینترنتی: سال ۱۳۸۸
مطالعه آنلاین: