نقدی بر گفته های دکتر نعمت الله فاضلی

شاید بهتر می بود من در این باب سکوت می کردم -چون دکتر فاضلی همیشه در خلوت مرا تمجید کرده است- ولی چون بحث در عرصه عمومی آمده است، سکوت جایز نیست. ببینید واقعیت این است که این دوستان خود در ایجاد این “گنداب” دست دارند و حلقه های فساد را تقویت می کنند و سپس “ژست اپوزیسیون” می گیرند. اگر دانشگاه صرف متن نیست و منش هم هست، منشِ بدون شهامت اخلاقی و جرات ایستادگی در برابر روابط فاسد درون دانشگاه هم جزیی از دانشگاه است ولی همین دوستان متاسفانه خود در تقویت این حلقه ها چنان دست به دست هم می دهند تا مبادا ندای متفاوتی و صدای “بیرون از روابط فاسد” شنیده نگردد. اگر از منظر اتو-اتنوگرافی انتقادی مبتنی بر تجربه زیسته به گفته های دکتر فاضلی بنگرم به صراحت باید بگویم که در نظام موجود “رابطه سالاری” در ساحت آکادمیک ایرانی تقریبا غیر ممکن است به صورت مستقل باشی و در تمامی کمسیونها و اتاق های فکر به شما “حکم حضور” بدهند. به سخن دیگر، کسانیکه به وضعیت موجود معترض هستند ابتدا باید به صورت شفاف و انتقادی گذشته ای را که خود برساخته اند پیش روی افکار عمومی واخوانی کنند و سپس نقشه راه ترسیم نمایند. زیرا این روش اتخاذ شده بیشتر شبیه “فرار به جلو” است تا نقد دانشگاه ایرانی. به عنوان مثال، دکتر سروش و دکتر توسلی و بسیاری دیگر حضور خود در ستاد انقلاب فرهنگی را به گونه ای توجیه می کنند که اگر ما نمی بودیم وضعیت به صورت اسفبارتری رقم می خورد ولی وقتی به بیوگرافی دکتر نیک گوهر می نگریم تاریخ وجه دیگری پیدا می کند. به عبارت دیگر، دکتر فاضلی که امروز معترض وضع دانشگاه است باید شفاف توضیح دهد خود چگونه به برساخت این گنداب مدد رسانده است و چگونه در این نظام آکادمیک پاداش گرفته است و مجازات نشده است. من به سخنان همکار و دوستم آقای فاضلی اعتراض دارم و در هر کجا در عرصه عمومی ایشان حاضر باشند با ادله و بینه مناظره خواهم کرد تا بتوانیم از “نفاق درونی” رها شویم. رویه ایشان در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی خلاف گفته های ایشان است و او خود شریک فساد اداری و رفیق روابط هلاک کننده دانشگاه ایرانی است.