روزی نیست که خبری پشت سر خبر دیگر کمر مردم ایران را خم نکند، امروز خبری منتشر شد که دانشگاه اساتیدی را استخدام کرده است که معدل ۱۲ داشته اند و واقعا این دانشگاه ظاهرا بیدی نیست که به این بادها بلرزد. یعنی باد سهمگینی که به صورت ورود طوفان زرد، که چیزی مثل مجله های زرد است، به دانشگاه آن را تکان نمی دهد. اما معمولاً طوفان زرد، موجب شکست تیم های مطرح بوده، ولی چرا دانشگاه از این تیم خطرناک به خود نمی لرزد؟
واقعاً چرا دانشگاه یکّه نمی خورد و به خود نمی آید؟ آیا این اتفاق برایش تازگی ندارد؟ یا این که روحی در آن نمانده که در این قضیه دچار عذاب وجدان شود؟
در گذشته که در دانشگاه بودم، دانشجویانی که معدل زیردوازده می آوردند، نمره ی مشروط برای شان تلقی می شد، حال وقتی سطح نمره ی استاد دوازده باشد، دانشجو چه نمره ای می تواند بگیرد؟ یا این که فرض کنیم، همین استاد، نمرات را با نمودار به بیست ببرد و دوازده دانشگاه ایرانی بیست تلقی شود. در این حالت می توان گفت، دانشگاه در بهترین حالت که نمرات نزدیک بیست مانند نوزده، هجده و … را می دهد، این نمرات با نسبت گرفتن با دوازده، نمره ای زیر دوازده بوده و مشروط تلقی می شوند.
اما فرق معامله این است که در این حالت، این دانشجو نیست که نمره ی مشروطی می گیرد، او ظاهرا هژده نوزده گرفته، ولی طبق قوانین نسبی حرکت در فیزیک، اگرچه حرکت او نسبت به استاد او را مشروط نمی کند، اما این حرکت واقعی دانشگاه در دنیای علم و دانش است که او را مشروط می کند و اگر بهتر گفته شود، این دانشجو نیست که از دانشگاه مشروط می شود، بلکه این دانشگاه است که دانشجو را در دنیای علم مشروط می کند.
در چنین حالتی، درس خواندن در این دانشگاه، توأم با مشروط شدن دانشجو، آن هم نه از نظر تحصیلی و کسب نمره که امروزه در جامعه اهمیتی ندارد، بلکه از نقطه نظر تحصیل علم و یادگیری، مشروط است. اما به شما مژده بدهم که این اتفاق جدیدی نیست، دانشگاه ایرانی مدت ها است که مشروط شده ولی به روی خودش نمی آورد. زوایای این مشروطگی را می توان در پایان نامه های تقلبی، بی تفاوتی اجتماعی دانشگاه نسبت به جامعه و از بین رفتن شأن و شوکت رشته هایی مثل آمار، حقوق و … مشاهده کرد.